แซม สมิธ คืออะเดลภาค (เกือบ) ผู้ชาย เขามีทุกอย่างที่อะเดลมี เป็นศิลปินอังกฤษ แต่งเพลงเองได้ มีอัลบั้มขายดี มีเพลงฮิต เป็นเจ้าของรางวัลแกรมมี่ บริต ไปจนถึงออสการ์ (จากหนังเจมส์ บอนด์ เหมือนกันอีกต่างหาก)
สามปีหลังจากความสำเร็จอย่างท่วมท้นของอัลบั้มเปิดตัว In the Lonely Hour ในปี 2014 ที่ทำให้ชื่อแซม สมิธ ดังเป็นพลุแตก มียอดขายอัลบั้มถึง 12 ล้านก๊อปปี้ และกวาดแกรมมี่ไปถึง 4 ตัว ยังไม่นับเพลงฮิตอย่าง “Stay with Me” ที่กลายเป็นเพลงประจำตัวของเขา หนุ่มชาวลอนดอนวัย 25 กลับมาในอัลบั้มที่สอง The Thrill of It All ที่เขาเริ่มเข้าสตูดิโอทำงานชุดนี้ตั้งแต่ปี 2016 ซึ่งยังคงได้จิมมี เนปส์ และสตีฟ ฟิตซ์มอริซ สองโปรดิวเซอร์หลักจากงานชุดก่อนมานั่งเก้าอี้เดิม และนั่นเป็นนิมิตรหมายอันดีว่าเราจะได้ฟังงานป๊อป-โซล-อาร์แอนด์บี ที่ดีเฉกเช่นชุดก่อน
แซม สมิธ ถูกสถาปนาให้เป็นหนึ่งในศิลปินกลุ่ม ‘White Soul’ แต่หากสัญชาติอังกฤษก็จะมีอีกชื่อว่า ‘British Soul’ หรือ ‘Brit Soul’ อันหมายถึงศิลปินผิวขาวที่ร้องเพลงโซลในแบบคนผิวสีได้ ตามติดรุ่นพี่อย่างอะเดล และเอมี ไวน์เฮาส์ ผู้ล่วงลับ ซึ่งต้องยอมรับว่าเป็นสองศิลปินที่ปลุกกระแสดนตรีแนวนี้ให้กลับมาในยุค 2000’s รวมทั้งสร้างปรากฏการณ์ ‘British Invasion’ กับการเป็นผู้นำทัพอังกฤษไปบุกเมืองลุงแซม และนายสมิธก็น่าจะได้รับอานิสงค์ไปด้วย
แม้จะถูกยกไปเทียบรุ่นกับอะเดลและไวน์เฮาส์ แต่สมิธได้แรงบันดาลในในการร้องเพลงจากดีว่าตัวแม่อย่างวิทนีย์ ฮูสตัน, มาไรอาห์ แครีย์, บียองเซ จนถึงชากา คาน และนั่นไม่เป็นที่สงสัย เมื่อเขาเปิดตัวว่าเป็นเกย์ในช่วงที่ปล่อยอัลบั้มแรก “ผมอยากขอบคุณผู้ชายที่ถูกพูดถึงในเพลงนี้ คนที่ผมเคยรักตลอดปีที่ผ่านมา ขอบคุณมากที่หักอกผม เพราะคุณทำให้ผมได้แกรมมี่ถึงสี่ตัว” สมิธกล่าวขณะขึ้นรับรางวัล Record of the Year จากเพลง “Stay with Me” ในปี 2015 แต่ก็เหมือนดาบสองคม เพราะหลังจากเปิดใจให้สัมภาษณ์เรื่องเพศสภาพและ ‘ปลดปล่อยตัวเอง’ มากขึ้นเรื่อยๆ (อย่างเช่นการยอมรับว่าเขาเคยแต่งหญิงไปเรียน) สมิธก็เริ่มกลายเป็นที่หมั่นไส้สำหรับใครหลายคนที่ไม่เปิดใจยอมรับ หลายคนนำสมิธไปเปรียบเทียบกับจอร์จ ไมเคิล ที่เป็นเกย์และศิลปินอังกฤษเหมือนกัน แนวเพลงก็ยังมีความ White Soul เหมือนกัน หากแต่ไมเคิลนั้นดูแข็งแกร่งและไม่แคร์โลกกว่าสมิธหลายเท่าตัว
แต่ก็อีกนั่นแหละ นักวิจารณ์เพลงหลายคนก็บอกว่าความเซนซิทีฟขั้นสุดของสมิธ (เช่นการร้องไห้เมื่อพูดถึงหนัง Inside Out ระหว่างการให้สัมภาษณ์ ซึ่งเป็นหนึ่งในร้อยของการร้องไห้ของเขา) ที่ส่งผลให้งานเพลงของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ โดยเฉพาะเสียงร้องที่แสดงความรู้สึก (เขาบอกว่าเขาร้องไห้ในห้องอัดระหว่างบันทึกเสียงเพลง “Stay with Me”)
หลังชนะออสการ์เพลงประกอบยอดเยี่ยม “Writing’s on the Wall” จากหนังเจมส์ บอนด์ Spectre ที่เขาร่วมแต่งกับจิมมี เนปส์ สมิธดูเหมือนจะค้นพบแนวเพลงที่ชัดเจนยิ่งขึ้นกว่าอัลบั้มแรก นั่นคือน้ำเสียงที่หนักแน่น ดนตรีที่เยือกเย็น อินโทรที่เริ่มต้นจากเปียโน และเสียงคอรัสแบบกอสเปล ทั้งหมดที่กล่าวมาคือเอกลักษณ์ที่โดดเด่นในอัลบั้มที่สองของเขา โดยเฉพาะในซิงเกิลแรก “Too Good at Goodbyes” ที่แค่ฟังท่อนแรก หน้าของสมิธก็ลอยมาแต่ไกล
“แทนที่ผมจะอยากทำอัลบั้มที่ป๊อปมากขึ้น ผมกลับอยากทำงานเพลงที่เป็นส่วนตัวมากขึ้นเหมือนการเขียนไดอารี่” บทเพลงส่วนใหญ่ในอัลบั้มนี้จึงมีเนื้อหาเกี่ยวกับความรัก เพศที่สาม และศาสนา อย่างแทร็ก “Pray” ที่ได้ทิมบาแลนด์มาร่วมงานด้วยเป็นการกลั่นกรองความรู้สึกระหว่างที่เขาเดินทางไปอิรัก เพื่อเข้าร่วมองค์กรการกุศล War Child ที่ช่วยเหลือเด็กที่ได้ผลกระทบจากสงคราม หรือแทร็กอย่าง “HIM” ที่เป็นการเล่าเรื่องการสารภาพว่าตัวเองเป็นเกย์กับพ่อและกับพระเจ้า
ผลพวงจากการที่แซม สมิธ แจ้งเกิดมาจากเพลง “Latch” ที่ร่วมงานกับดิสโคลสเชอร์ และเพลง “La La La” ของนอตี้บอย ซึ่งต่างเป็นเพลงแดนซ์-ซินธ์ป๊อปทั้งคู่ น่าจะมีส่วนช่วยให้อัลบั้ม The Thrill of It All ออกมาไม่หม่นเศร้าแบบแบนๆ หากแต่เป็นการหม่นเศร้าแบบมีเท็กซ์เจอร์ ด้วยการเจือบีตคึกคักและลูกเล่นสมัยใหม่เข้าไปในเพลงโซลได้อย่างแนบเนียน รวมไปถึงการใช้โครงสร้างแบบ doo-wop ในยุค 50’s ในเพลง “One Last Song” และ “Baby You Make Me Crazy” อีกเพลงที่โดดเด่นคือ “Midnight Train” ที่มีความอาร์แอนด์บีแท้ๆ แบบไม่ปรุงแต่ง กับเนื้อหาที่พูดถึงการจำใจเดินแยกทางจากคนรัก ฟังง่ายและติดหูพอๆ กับ “I’m Not the Only One”
ที่น่าสนใจคือการที่สมิธเลือกศิลปินหญิงโนเนมจากอาร์คันซัสนาม YEBBA มาร่วมฟีเจอริ่งในเพลง “No Peace” แทนที่จะเลือกศิลปินดัง (ที่เขาเลือกได้สบายอยู่แล้ว) แต่นั่นคือจุดมุ่งหมายของสมิธที่ต้องการปั้นศิลปินที่ไม่มีใครรู้จักให้ดัง แทนที่จะร่วมงานกับซูเปอร์สตาร์ อีกสิ่งหนึ่งที่น่าดีใจคือสมิธยังคงพยายามทำงานเพลงให้ออกมาเป็นเพลงโซลป๊อปที่บริสุทธิ์ เจือปนดนตรีสังเคราะห์ให้น้อยที่สุด (และปราศจากท่อนแร็พ) นั่นส่งผลให้ The Thrill of It All เป็นหนึ่งในอัลบั้มที่ดีที่สุดของปีนี้ และเต็มไปด้วยจิตวิญญาณของศิลปิน ทั้งในด้านดนตรี เนื้อหา และอารมณ์… บางทีความเซนซิทีฟมากเกินไปก็เป็นผลดี
